Όσα μου δίδαξε ο ... ?

Δεκαπενταύγουστος και Αθήνα.

Νέα μέτρα 11.5 δις.

Παράταση του μνημονίου κατά 2 χρόνια.

Δεν προσπαθώ να κάνω οικονομικό ρεπορτάζ.

Απλά επισημαίνω μερικές παραμέτρους.

 Όταν είσαι νέος νομίζεις ότι όλα σου ανήκουν. Λες ότι είσαι νέος και όλα θα έπρεπε να είναι εύκολα, γιατί τα νιάτα είναι εφήμερα. Το γήρας είναι κάτι το φυσικό, κάτι το -κυριολεκτικά- επόμενο, κάτι που δεν εύχεσαι αλλά δεν μπορείς να αποφύγεις. Επομένως όλα έχουν την υποχρέωση να είναι στρωμένα και εύκολα όσο είσαι νέος. Όλα είναι δυνατά. Όλα είναι πιθανά. Απλά πρέπει να το πιστέψεις. Απλά πρέπει να το προσπαθήσεις. Κι αν τελικά δεν είναι εφικτό; Τότε είναι άδικο. Γιατί όλοι σέβονται την τρίτη ηλικία, αλλά κανείς δεν σέβεται τα νιάτα.

Όταν είσαι νέος κοιτάς τις αγγελίες για δουλειά και σκέφτεσαι "Μπα, αυτό δεν μου κάνει", "Μπα, δεν έχω υπομονή για να γίνω τηλεφωνήτρια", "Μπα, που να μαθαίνω τώρα καινούρια κόλπα, θα ψάξω για δουλειές που ήδη ξέρω".  Σκέφτεσαι να μοιράσεις βιογραφικά σε εκδοτικούς οργανισμούς και όλοι σε κοιτάνε περίεργα. Ανακοινώνεις ότι παίρνεις πτυχίο και όλοι σε ρωτάνε τί σκέφτεσαι από δουλειά. Κι εσύ δεν σκέφτεσαι για δουλειά. Σκέφτεσαι για σπουδές. "Καλά τα χαρτιά αλλά δεν υπόσχονται δουλειά". Κι εσύ τους απαντάς ότι θες να είσαι γκρινιάρης με πιστοποίηση, ότι θες να παραπονιέσαι με ακαδημαϊκότητα για την ανεργία. Όπως είπα.
Κανείς δεν σέβεται τα νιάτα.

 Όλοι λέγανε, "Μα πού πας να γίνεις δημοσιογράφος;"  Κι εσύ αποκρίνεσαι αισιόδοξα ότι δεν βγαίνεις μόνο δημοσιογράφος από αυτό το τμήμα. Επικοινωνίας και ΜΜΕ Αθήνας. Από τότε που μπήκα μέχρι σήμερα που τελειώνω το παν στην Ελλάδα έγινε η επικοινωνία. Πώς θα παρουσιαστείς, πώς θα ανακοινώσεις τα νέα μέτρα σαν να μοιράζεις επιδόματα και καραμέλες, πώς θα κουνήσεις τα χέρια σου όταν μιλάς, τι θα φορέσεις, πώς θα είναι ο τόνος της φωνής σου, πώς θα χειριστείς το λόγο και θα ξεστομίσεις εξυπνάδες, πώς θα πουλήσεις τον εαυτό σου καλύτερα. Δεν είναι αυτό που λες. Είναι το πώς το λες. Μπορεί να μην δίνεται και πολύ βάση στην ειλικρίνεια αλλά σίγουρα είναι επικοινωνία. Επικοινωνία. Επικοινωνία.

Κι εγώ αυτό το σπούδασα. Έμαθα να το αναλύω, να κάνω συνάρτηση του πολιτικού λόγου με τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες, να βλέπω την αλήθεια ανάμεσα στις λέξεις, να ξεχωρίζω την ρητορεία από την ειλικρίνεια, να κάνω σύγκριση  στις σελίδες της ιστορίας, να διαβάζω τη γλώσσα του σώματος. Παρόλα αυτά,  κάτω από αυτές τις εξαιρετικά επικοινωνιακές συνθήκες που βιώνουμε ως κράτος, κανείς δεν έχει χτυπήσει το κουδούνι και δεν μου έχει προσφέρει δουλειά στο πιάτο ακόμα. Κι αυτό γιατί;
Μα, γιατί είμαι νέα και φαντασιόπληκτη.
Και όπως είπα κανείς δεν σέβεται τα νιάτα.
Πόσο μάλλον την παραφροσύνη. 

Συμπέρασμα

Όταν αρχίζουν να σε ενοχλούν όλα,

μάλλον σε ενοχλεί ο εαυτός σου. 

True story.

Σπήλαιο

            -    Μαμά τι είναι αυτό στον ουρανό;

-        Σύννεφο.

-         Και τι είναι το σύννεφο;

-         Είναι νερό που έγινε υδρατμός και το λέμε σύννεφο.

-          Με μαξιλάρι μοιάζει. Είσαι σίγουρη ότι το λένε σύννεφο;

-          Ναι.

-          Μαμά; Τι είναι υδρατμός;

-     Είναι νερό που είναι πολύ ζεστό. Όταν το νερό ζεσταίνεται πολύ γίνεται ατμός. Κάτι δηλαδή ανάμεσα σε αέρα και νερό.

-       Και αφού είναι κάτι ανάμεσα σε νερό και σε αέρα γιατί μοιάζει με μαξιλάρι; Αφού αυτό είναι άσπρο. Στο κρεβάτι σε υδρατμούς κοιμόμαστε;

-          Ώχου κουραστική είσαι. Δεν ξέρω. Ρώτα τον πατέρα σου.

Πώς διαβάζεται η ώρα; Πώς τρώμε με πηρούνι; Πώς καθόμαστε στην εκκλησία; Γιατί πρέπει να διαβάζουμε για το σχολείο; Γιατί κάνουμε το σταυρό μας; Που πάει κάποιος όταν πεθαίνει; Γιατί βρέχει; Γιατί κλαις;

Τα πιστεύουμε όλα. Γιατί έτσι;

Γιατί έτσι.

-          Μαμά, γιατί είμαστε πάντα μαζί;

-          Γιατί είμαι η μαμά σου και με έχεις ανάγκη.

Τα πιστεύουμε όλα.

Game of Thrones

Αυτό θα πει κόλλημα......

Αμερικανάκι

"Άτομο ελληνικής ιθαγένειας και διαμονής, νεαρής κατ' αρχήν ηλικίας, που πάσχει από δουλικό μιμητισμό του λεγόμενου «αμερικανικού τρόπου ζωής».


Το εν λόγω άτομο παραδοσιακά λατρεύει τα μακντόναλντς, την κοκακόλα, το σινιέ ντύσιμο, τα επώνυμα προϊόντα γενικώς σε κάθε καταναλωτικό τομέα. Εκδηλώνει το θρησκευτικό του αίσθημα με το επιφώνημα ΟΜΙΤΖΙ! Απεχθάνεται την κουλτούρα, όπου κι αν ελλοχεύει αυτή (π.χ. βιβλία χωρίς εικόνες). Το λεξιλόγιό του αποτελείται από 300 ελληνικές και 300 ίνγκρικ λέξεις.


Σημαίνει ταυτόχρονα ότι το άτομο εμφορείται από την αφέλεια και ηλιθιότητα του γνησίου αμερικανακίου. Που κι αυτές όμως επικαθορίζονται πολιτιστικά, δεν αναφέρονται δηλαδή στο IQ του ατόμου, αλλά στην παντελή έλλειψη ευφυΐας ελληνικού τύπου: ως αντίθετο δηλαδή του καπάτσος, ανοιχτομάτης, αετονύχης, διαβόλου κάλτσα κλπ. Δεν αμφισβητείται ότι το αμερικανάκι μπορεί να φοιτήσει στο Χάρβαρντ ή στο ΜΙΤ, να κατασκευάσει διαστημόπλοια και να βαδίσει στο φεγγάρι. Όμως παρά τις ικανότητές του αυτές, ο ταξιτζής θα του πάρει τριπλή ταρίφα, ο εστιάτορας θα του φουσκώσει το λογαριασμό και η γκόμενα θα του τα φάει τα λεφτά.


Η έκφραση δεν πολυφοριέται πλέον μ' αυτή την έννοια. Λεγόταν πολύ κατά την πρώτη 10ετία της μεταπολίτευσης, όταν, ελέω Θεοδωράκη, επιγόνων του και κομματικών νεολαιών, ο πολιτιστικός σωβινισμός ήταν στα ντουζένια του και ο πολιτικός αντιαμερικανισμός εκδηλωνόταν και σε πολιτιστικό επίπεδο. Το ρέκβιεμ του όρου νομίζω τραγουδήθηκε από τον Τζιμάκο στο επικολυρικό «κάλλιο να 'μαι πεθαμένος παρά αμερικανάαααακιιιι». Διότι οι γενιές που γεννήθηκαν από κει και πέρα γαλουχήθηκαν στην εταιρική κουλτούρα και μυθολογία, που είναι στην πραγματικότητα ο «αμερικάνικος τρόπος ζωής», από βρέφη, με τους διαφημιστικούς βομβαρδισμούς από την άσβεστη τηλεόραση της οικίας τους και τις παιδικές ταινίες της Ντίσνεϋ ως αφήγηση, με τρόπο που αυτή εδραιώθηκε στα κατώτερα στρώματα του υποσυνειδήτου τους. Υπ' αυτή την έννοια δε θ' αργήσει ίσως για πολύ η μέρα που θα είμαστε όλοι αμερικανάκια, αλλά δε θα το γνωρίζουμε."*




Θέλω να ελπίζω ότι κάπου κάνεις λάθος.






*http://www.slang.gr/lemma/show/amerikanaki_8941/ 

Rum and Shame

Ντροπή και αίσχος στα Όσκαρ.

Σαν κακό άρλεκιν. Το trailer ήταν καλύτερο από την ταινία.

Μια φορά κι έναν καιρό....

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι. Διαφορετικό από τα άλλα. Ήθελε να μεγαλώσει γρήγορα. Αλλά όχι τόσο γρήγορα. Όχι εντελώς. 

Στο σχολείο την επαινούσαν για τα "Σκέφτομαι και γράφω" της. 

Είχε μεγάλη φαντασία. 

Τα άλλα κοριτσάκια τρόμαζαν όταν τους έλεγε ότι ήταν μάγισσα. Την πίστευαν.

 Γιατί όντως ήταν μάγισσα. 

Μια φίλη της τής είπε ότι έχει κίτρινα μαλλιά. 

"Τα ωραία μάτια μπαίνουν σε τζαμαρία" είπε εκείνη. 

Ιστορίες, ιστορίες, ιστορίες.

"Μπράβο" στην έκθεση.

Τώρα όμως δεν πιάνουν τα μαγικά της.

Εκείνη λέει ότι φταίνε οι μεγάλοι. 

Μα κι εκείνη να μεγαλώσει ήθελε.

Η φαντασία της έφτασε πάλι τα μαγευτικά επίπεδα.

Κι έτσι κάνει μαγικά στον εαυτό της. 

Λέει ότι "δεν έχει άλλη επιλογή."

Λέει ότι η "ζωή της θα εξαρτηθεί από αυτό."

Όπως είπαμε έχει μεγάλη φαντασία.

Φοβάται μήπως μέσα στα μαγικά της χάσει κι εκείνη τον εαυτό της.

"Μη φοβάσαι" της είπα εγώ. 

"Μόλις φας ξανά για πρωινό μπάλες χριστουγέννων θα αρχίσουν άλλα μαγικά."

Και τότε θα μείνει μόνο το όνειρο. 

Αν ήταν κακό το όνειρο, τότε θα παραμείνει ένα απλό κακό όνειρο.

Αν ήταν καλό το όνειρο, τότε θα γίνει ζωή.